Op donderdagmiddag worden wij door de familie van Rudy en Arianna Pulcinelli uitgezwaaid. Nonno Giorgio, de vader van Arianna, heeft ons een paar kilo tomaten meegegeven uit zijn moestuin. Dit zijn echt de lekkerste tomaten die wij ooit gegeten hebben. Tevens heeft hij onze stroomaanvoerkabel van een nieuwe stekker voorzien waardoor we nu ook aan de buitenkant van de camper een stopcontact hebben (dit wilde Mario graag). Zijn vrouw heeft een aantal kledingsstukken van van Mario gerepareerd (toch slechte kwaliteit van Zara), en Rudy en Arianna hebben samen de uitzetijzers van de ramen van de camper vervangen en een nieuwe hor geinstalleerd, kortom: we kunnen er weer tegenaan !!!

Wij gaan richting Bologna om vervolgens door te rijden naar onze bestemming, een camperplaats in Marotta in de Marche. Vanuit deze plaats rijden wij door naar het strand van Senegallia,om hier even lekker bij te kleuren. Het weer is echter noch steeds een beetje wisselvallig en bewolkt. 's avonds rijden we door naar het plaatsje Montefiore dell'Aso. Claire,ons navigatiesysteem, stuurt ons langs allerlei kronkelwegen omhoog. Als wij volgens haar vervolgens een helling van 45 graden (zo zag het er in ieder geval uit) op moeten gaan rijden, wordt het Julian te gortig, en draaien wij om. Uiteindelijk komen we via een andere weg het stadje binnnen, maar wij kunnen op de ingegeven GPS coordinaten geen camperplaats ontdekken. Wij parkeren de camper maar midden in stad, vlakbij een locale disco, met alle overlast van dien. Wij lopen het stadje 's avonds nog in, en het is echt een sprookje om te zien. De volgende dag rijden wij door naar Petacciato Marina. Hier treffen wij een perfecte camperplaats aan, direct aan de Adriatische Kust. Wij besluiten hier een paar dagen te blijven.

Wij willen graag het plaatsje Scanno in de Abruzzo bezoeken, een schitterend bewaard gebleven middeleeuws stadje. We rijden naar een camperplaats in het dichtbij gelegen Sulmona, beroemd vanwege de confetti (gesuikerde amandelen waarvan allerlei 'schattige' bloemboeketten gemaakt worden) en omdat de grote dichter Ovidius hier werd geboren. Wij gaan hier op zoek naar een waserette, maar dat valt nog niet mee. Na de weg gevraagd te hebben aan twee Italiaanse studentes, vinden wij weliswaar de plek, maar die wasserette is dicht. Wij vragen aan een charmant geklede dame of zij er nog één weet, en zowaar, ze weet er nog één te zitten, de wegaanduiding gaat als volgt: 'Je gaat bij Max Mara naar links, dan loop je rechtdoor, en vervolgens bij de Sisley winkel naar rechts, daar zie je een tassenwinkel, die loop je voorbij, en net vóór de juwelier zit de wasserette'. Je kunt wel merken waarmee zij haar dagen vult. Helaas,ook deze wasserette dicht. Wij komen dezelfde Italiaanse studentes van eerder weer tegen (Sulmona is niet zo groot) en die weten zicht opeens te herinneren dat alle wasserettes op maandag gesloten zijn.......Wij brengen de grote tassen met vuile was weer terug naar de camper en gaan lunchen.

De volgende dag pakken we de bus naar Scanno. Het is een fantastische rit door de bergen, en we komen al heel vroeg in de morgen gaan. Onder het genot van een kop koffie zien we het dorp tot leven komen. We lopen eerst een wandelroute om het nabijgeleven stuwmeer en bezichtingen dan het dorp. Je ziet hier nog een enkele oude vrouw in de beroemde lokale klederdracht lopen. We nemen de bus terug naar Sulmona, en ondernemen dit keer een succesvolle trip naar de wasserette.

Op woensdag gaan we nog even terug naar onze favoriete stek aan de Adriatische kust, in Petacciato Marina. Op donderdag wordt het weer slechter, wij maken nog een strandwandeling, maar moeten schuilen voor een onweersbui in een strandtent. Hier zit een jong stel, dat al snel een babbeltje komen maken. `Deutsch?´ wordt er al snel gevraagd. Wij maken kennis met Manuel en Marlis, een stel uit Merano, die graag even hun moedertaal (Duits, dit gebied was vroeger onderdeel van Oostenrijk) met ons willen praten. Zij zijn op bezoek bij een vriend, en al snel zitten we gezellig te babbelen. Manuel is kok en blijkt verrassend veel over Nederland en Sergio Herman te weten. Zij willen Nederland graag een keer bezoeken en wij geven ze allerlei tips. Voor Julian is het heerlijk dat hij weer eens gewoon direct met Italianen kan praten zonder dat Mario alles moet gaat zitten vertalen.

Op vrijdag besluiten we naar Vico del Gargano te gaan, het `spoor` op de Italiaanse laars. Dit gebied moet prachtig zijn, maar er zit maar één fatsoenlijke camping, en dat blijkt een naturistencamping te zijn. Wij trekken de stoute schoenen aan (over liever gezegd uit) en gaan naar deze camping. Er blijken heel veel Nederlanders te zijn. Wij zetten de camper neer en maken kennis met de eigenaar Mario en zijn vrouw Maria. Mario is een man van 68 die Dolce en Gabbana heeft opgericht en later als CEO voor een bekend Amerikaans modeimperium heeft gewerkt in Amerika. Zijn vrouw Maria is daar ook modeontwerpster geweest. Zij zijn nu met pensioen en hebben als hobby deze camping gekocht een aantal jaar geleden. Vanuit het zwembad (infinity pool, jawel ! ) heb je een adembenemend uitzicht op de Adriastische zee.

De eerste avond worden wij voor het diner uitgenodigd en we zitten aan een lange tafel met een aantal gasten. Het wordt al snel heel gezellig en we genieten van het heerlijke eten (biologisch) en drinken (voor hen die het weten willen, het diner is gewoon gekleed).

Hier blijven wij uiteindelijk van vrijdag tot woensdag. Julian maakt nog een wandeling naar Rodi Gargano met een groep mensen en wij maken samen nog een uitstapje naar het nabijgelegen dorp (Vico del Gargano), maar vanwege de hoge ligging van de camping zijn we verder qua actieradius wat beperkt zonder auto. Het is voor ons beiden de eerste keer dat we op een naturistencamping zijn, het naaktlopen voelt in het begin heel vreemd, maar op een gegeven moment weet je niet beter.

Op woensdag rijden we door naar Bari, naar een camping die we via internet hebben ontdekt. Wij worden vriendelijk te woord gestaan door Cinzia de doortastende receptioniste. Zij kijkt ons even indringend aan, om vervolgens de telefoon te pakken. Als Mario later terugloopt naar de receptie vraagt zij of ik het erg vind dat een collega van haar even bij ons langs komt, hij wil graag naar Amsterdam verhuizen en heeft wat tips nodig. Wij maken kennis met Claudio die aanbiedt om onze gids te zijn. Hij laat ons in de opeenvolgende dagen o.a. de plaatsen Polignano, Monopoli, Conversano en Matera zien die we zonder hem nooit zouden hebben ontdekt. We komen er al snel achter waarom hij naar Amsterdam zou willen verhuizen, hij is homosexueel en vertelt hoe moeilijk het is om in Zuid Italie te leven. Dit onderwerp is nog steeds niet bespreekbaar, en alles speelt zich in het geheim af. Slechts één persoon weet van hem hoe de vork in de steel zit (Cinzia) en hij wil zo snel mogelijk weg.

Nadat we ook in Bari zelf zijn geweest, nemen we afscheid van Claudio en rijden wij op zaterdag 6 augustus door naar Lecce.