Op maandag 4 juli verlaten we Spanje, en gaan we richting Frankrijk. Wij gaan naar de camping Les Armengauds in de Languedoc, om even wat bij te komen. Deze kleine camping met gites wordt gerund door twee Nederlandse dames, Cax en Marion, is heel rustig en ligt in een prachtige omgeving. Wij komen een beetje bij van het stappen in Sitges,en bezoeken op de fiets het op 12 km afstand liggende dorpje Revel. Wij maken contact met onze buren Johan en Nel uit Alblasserdam met wie wij het prima kunnen vinden. Wij blijven hier uiteindelijk drie dagen.

Net als in Spanje en Portugal worden wij wederom met een uitermate vervelend verschijnsel geconfronteerd. Niet alle campings hebben WIFI en als ze het al hebben is het vaak schreeuwend duur. Om toch af en toe Internetverbinding te hebben willen wij graag locale prepaid simkaarten kopen. Echter, elke provider heeft een ander systeem met andere abonnementsvormen, en geen van de verkopers begrijpt hoe deze systemen werken. Wij hebben steeds problemen om deze kaarten werkend te krijgen, en vaak laat de dekking van deze providers zwaar te wensen over. Vandaar dat het ook niet altijd mogelijk is om het weblog goed bij te houden. In Frankrijk wilden wij een prepaid kaartje van Orange kopen. In de Orange winkel konden we dit niet kopen (!), maar wel bij een Phonehouse-achtige tussenpersoon....tenminste dat dachten we. Wij kregen het kaartje met een bon waarmee we het abonnement konden activeren. Bij thuiskomst bleek dit weer niet het juiste abonnement te zijn (weer 24 kilometer fietsen),dit kon alleen on-line afgesloten worden (handig als je geen internet hebt). Eenmaal online via een tijdelijke kaart, bleek dat de Orange site geen buitenlandse creditcards accepteert,dus weer niet gelukt. Uiteindelijk hebben we dankzij het gebruik van de Franse creditcard van de campingeigenaresse toch iets kunnen regelen...zucht....lang leve Europa.

Er hangen dreigende wolken boven de camping in Frankrijk, dus wij besluiten de beroemde stranden van de Languedoc te gaan bezoeken. Wij rijden eerst naar Marsaillan waar wij uiteindelijk twee dagen blijven, mooie stranden en gezellige camping. Vervolgens rijden we door richting Montpellier, en bezoeken Espiguette, één van de meest uitgestrekte standen van Europa.

Wij hebben afgesproken met een kunstenaar in Toscane, Rudy Pulcinelli die in Prato woont. Na Espiguette gaan we dan ook snel richting Italië. Op zondag 10 juli komen we aan in San Remo. Wij staan hier op een camperplaats aan de zee, met geweldig uitzicht. Volgens onze reisgids is San Remo een badplaats vol vergane glorie, maar wij treffen een bruisende stad aan met prachtige gebouwen. We gaan de stad in, pakken een terrasje en kijken onze ogen uit naar alle vrouwen (type Berlusconi cin-cin/bunga bunga meisjes, maar dan van alle leeftijden) die in allerlei korte niemendalletjes door de straten paraderen, al dan niet voorzien van collageen. De dag erop gaan we richting Ligurische kust (de Italiaanse bloemenrivièra) en strijken neer in het plaatsje Levanto. Het is heerlijk weer hier aan de kust en wij komen aan op een camping waar het personeel weliswaar uitermate vriendelijk is, maar die toch verrassend veel op een parkeerplaats lijkt. Het is echter een uitstekende uitvalsbasis voor een bezoek aan de Cinque Terre, de vijf kleurrijke dorpjes langs de Ligurische kust die wij graag willen bezoeken. We gaan eerst nog even Levanto in, pakken een terrasje en genieten optimaal van de relaxte sfeer daar. Op een gegeven moment zien wij een familie met een Rhodesian Ridgeback langs lopen. Mario kan de neiging om naar het beest toe te lopen niet onderdrukken (wij missen onze hond Zhenga natuurlijk enorm) en vraagt aan de eigenaresse of hij de hond mag aaien. Na een kort gesprek in het Engels, blijkt de familie Nederlands te zijn en maken we een praatje. Hun hond is ook een herplaatshond en is via dezelfde tussenpersoon als die wij hadden bij hen terecht gekomen. Het is een prachtig beest (heel groot), en één van hun kinderen vertelt een grappig verhaal. Hij liep met hun hond op het station van Levanto, wachtende op zijn ouders, toen er opeens in het Engels werd omgeroepen 'It is not allowed to walk with a lion in the station'....

Wij gaan weer terug naar de camping en de volgende dag nemen wij de trein om de Cinque Terre één voor één te gaan bezoeken. Elk plaatsje ligt fantastisch aan de kust, en heeft zeer pittoreske straatjes. Wij komen er wel achter dat de beste manier om ze te bezichtigen eigenlijk met een boot via het water is, want dan zie je ze pas echt mooi liggen. Tegen de avond komen wij weer terug in Levanto en regelen nu een Italiaanse prepaid datakaart.

Wij zijn uitgenodigd door Jeanne en Gerben, de huurders van ons huis in Arnhem om hen in hun huis in de Marche in Italië te bezoeken. Wij besluiten dit te doen, alvorens we naar Toscane gaan. Op woensdag 13 Juli komen we bij Jeanne en Gerben aan. Net voordat we bij hun huis arriveren, realiseren we ons dat we ze eigenlijk helemaal niet kennen, en dus bij vreemden langs gaan. Zij hadden eigenlijk een beetje hetzelfde, maar we hebben een fantastische tijd samen. Zij hebben zes jaar geleden een ruine in de Marche gekocht en deze beetje bij beetje weer opgebouwd. Het resultaat is een prachtig huis op een heuvel, met dito uitzicht. Gerben en Jeanne houden beiden enorm veel van koken, en hadden een lekkere maaltijd voor ons voorbereid. Wij praten tot laat in de avond, en de wijn vloeit rijkelijk. Voor ons is het ook erg leuk om weer eens wat andere klets te hebben, want daar heb je na 4 maanden continu op elkaars lip te zitten wel behoefte aan.

Jeanne traint voor de marathon in Berlijn, en Julian gaat op donderdag en vrijdag met haar mee trainen. Het is erg warm (warme wind uit Afrika) en Juul komt zwaar bezweet, maar voldaan weer terug. Gerben brengt ons naar de visafslag in Fano en vervolgens naar de Auchan supermarkt, want wij hebben beloofd die avond te koken (garnalen met koriander (helaas onbekend in Italië) en zalm op de barbecue. 's middags maken wij nog een lange wandeling in de mooie omgeving, waarna wij langzaam met het eten beginnen. Wij gaan wederom tot in de late uurtjes door met praten, eten en .......jawel wijndrinken.

Op vrijdag gaan wij een wijnboer in de omgeving bezoeken, zwemmen wat in een bergriviertje en gaan vervolgens een spritz (aperitiefje met Aperol en prosecco uit de provincie Veneto) drinken in het dichtstbijzijnde dorpje. Op zaterdag zetten we dan defintief koers naar Toscane, om Rudy, zijn vrouw Ariana en hun zoontje Sascha in Prato te bezoeken.

Op weg naar Toscane komen we enorm veel files tegen,en we doen uiteindelijk twee keer zo lang over de route. Tegen een uur of vijf in de middag komen we eindelijk, vermoeid aan in Prato. Wij maken weer hernieuwd kennis met de hele familie van Rudy en Ariana. De eerste vraag die de moeder van Ariana ons stelt is 'Ma avete mangiato ??', 'Maar hebben jullie wel gegeten ??' en hier worden wij weer herinnerd aan de typisch Toscaanse gastvrijheid. Tijdens ons verblijf worden wij weer volgestopt met allerlei overheerlijke gerechten met courgette, pasta, vitello, tartuffo etc.etc. Op het moment dat we niet genoeg eten worden we onmiddellijk aangespoord met een 'Dai,mangiate'....'kom op, eet nou door !!!'

Sascha, het zoontje van bijna vier, adoreert Julian, die hem de hele tijd op moet tillen en op zijn rug moet nemen. Julian neemt hem ook mee voor een ritje in de camper, en hij komt uitzinnig van vreugde weer binnen stappen.

Op zondag komen Bruno Pedrosa en zijn vrouw Lila langs, een kunstenaar met wie wij ook lang hebben samengewerkt. Zij zijn verrast door onze aanwezigheid en het is al snel weer ouderwets gezellig. Op maandag neemt Rudy ons mee naar een kunstenaar met wie wij al lange tijd kennis wilden maken, en wiens werk wij erg mooi vinden. Wij gaan met zijn allen uit eten in Prato.

Wij hadden het plan opgevat om na Prato richting Duitsland te gaan, om wat verkoeling te gaan zoeken. Wij komen er echter snel achter dat het daar noodweer is, met temperaturen van 13 graden. Wij besluiten onze plannen aan te passen, en overwegen eerst een tocht door Griekenland naar de cycladen. Dit blijkt echter met een camper toch niet heel handig, dus uiteindelijk hakken we de knoop door, en besluiten naar Zuid-Italië af te zakken, gevolgd door Sicilië. Met Rudy gaan we nog wat shoppen in Prato (reisgidsen en wat nieuwe kleren). Tevens dreigt onze gasfles op te raken, waarbij we weer hetzelfde verschijnsel als in Spanje krijgen dan we dan een nieuwe Italiaanse gasfles moeten kopen, en die weer op ons Nederlandse systeem moeten aansluiten. Wij komen echter een gasfles uit Duitsland tegen, die je kunt vullen met LPG, waardoor je gewoon door heel Europa gas kunt 'tanken', en van het gehele gedoe af bent. De aansluiting hiervan moet wel op de carrosserie worden bevestigd, hetgeen we bij een lokaal garagebedrijf laten doen. Bepakt en bezakt vangen wij op 21 juli onze reis richting het zuiden aan.